21.06.2023
Ավելի քան 170 ֆրանսիացի պատգամավորներ կոչ են անում կանխել Լեռնային Ղարաբաղի «ծրագրված վախճանը»։ Նրանց տարածած հայտարարության մեջ ասվում է. «Սա տագնապի ահազանգ է, որը ցանկանում ենք հնչեցնել: Տագնապի ահազանգ բոլոր նրանց կողմից, ովքեր չեն ցանկանում լռել ընդդեմ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության ծրագրված վախճանի և այդ տարածքի հայ բնակչության՝ ջարդերի ենթարկվելու վտանգի»։
Արցախի «վախճանը» կանխատեսում են ով ասես։ Բայց, ի տարբերություն ֆրանսիացի պատգամավորների, որոնք փորձում են կանխել նման «վախճանը» և դրա համար գործնական քայլեր են առաջարկում, Հայաստանում քաղաքական ուժերը պաթոլոգիական համառությամբ «արձանագրում են» վախճանը․ «Ղարաբաղն այլևս չի կարելի վերադարձնել». իշխանությունները մեղադրում են նախկիններին, «ընդդիմությունը»՝ իշխանություններին։ Սեփական անգործությունն ու անկարողությունն արդարացնելու հարմար միջոց. Ղարաբաղը հանձնել են, և ինչ-որ բան անելու համար արդեն ուշ է, ասում են բոլորը։
«Արևմտամետ» հոսանքներից մեկի ներկայացուցիչներն ընդհանրապես խորամանկության հրաշքներ են ցույց տալիս՝ եկեք Ղարաբաղը թողնենք Ադրբեջանի կազմում միջազգային երաշխիքների տակ մի երկու տարի, և այս ընթացքում կուժեղանանք, դաշնակիցներ կփոխենք և նորից կազատագրենք Արցախը։
Բայց ի դժբախտություն հայկական քաղդասի, ամեն ինչ այդքան էլ հեշտ չէ. միջազգային դերակատարները չեն շտապում արձանագրել «Ղարաբաղի վախճանը»։ Պատահական չէ, որ Ալիևը Ղարաբաղը «Ադրբեջանի մաս» ճանաչելու մասին Փաշինյանի բոլոր հայտարարություններից հետո ուզում է, որ Փաշինյանը ստորագրի այն թղթի վրա։ Փաշինյանը կստորագրեր, բայց միջազգային միջնորդները չեն աջակցում նման քայլը։ Շաղակրատել կարելի է ամեն ինչի մասին, բայց թուղթը Ալիևի ու Փաշինյանի բանը չէ։
Հայաստանի խորհրդարանը ոչ մի քայլ չի ձեռնարկում ոչ միայն Արցախի կարգավիճակի ճանաչման, այլեւ Բերձորի միջանցքի արտատարածքային կարգավիճակի պահպանման ուղղությամբ։ Որքան շուտ ընդմիշտ փակվի միջանցքը, այնքան ավելի վստահ կարելի է խոսել «Արցախի կորստի» մասին։
Ներկայիս հայ քաղդասի հոգեբանական նարատիվը դարձած «դատապարտվածությունը» խորացնում է խզվածքը Հայաստանի միջազգային դերի և պաշտոնական Երևանի քաղաքականության միջև, դրանից բխող հետեւանքներով։ Հայ քաղդասը չի խոսում այլընտրանքային ծրագրերի մասին, այն ներքին համաձայնության մեջ է հնարավորինս շուտ ամեն ինչ հանձնելու հարցում։
Նաիրա ՀԱՅՐՈՒՄՅԱՆ
Комментарии