26.09.2023
Ցեղասպանի համար անչափ կարևոր է, որ Հայաստանի և մասնավորապես Սյունիքի հատվածի վրա հարձակվելիս` դիմադրությունը մինիմալ լինի:
Պատերազմում դիմադրությունը լինում է մինիմալ կամ չի լինում, երբ կողմերից մեկը բարոյալքված է: Կամ` հոգով պարտված: Ինչպիսին, օրինակ, հայերն են 2020թ.-ից հետո:
Բայց երբեմն բարոյալքվածն էլ է` զուտ ապրելու մղումից դրդված` որոշակի դիմադրություն այնուամենայնիվ ցույց տալիս:
Դա կոտրելու համար և ընդհանրապես այդպիսի դիմադրության անգամ չհանդիպելու համար` ամեն ինչի ընդունակ թշնամին դիմում է ահաբեկչության:
Ցույց է տալիս, որ ինքը սարսափելի է, որ ինքն ավիրում ու այրում է և որ ինքը անողոք է երբ դիմադրում են և ներող, երբ հանձնվում են: Այդպես զոհը մտածում է, որ պայքարելով չի ապրի, իսկ ծնկելով` կյանք կունենա: Ճիշտ ինչպես մենք հիմա:
Ստեփանակերտի լիցքավորման կայանի պայթյունը պատահականություն կամ դժբախտ պատահար չի կարող լինել: Պարզապես չի կարող: Դա անկասկած, առանց որևէ երկրորդ կարծիքի` դասական ահաբեկչական գործողություն է:
Վառելիքի ցիստեռնն ադրբեջանական է: Ներսում, ամենայն հավանականությամբ` հեռակառավարվող պայթուցիկ է եղել տեղադրված: Բենզինի ցիստեռն ահռոլի, սարսափելի պայթյունի ուժ և հարվածային ալիքի գեներացիայի պոտենցիալ ունի: Այն հաճախ ավելին թ քան մի քանի հրթիռինը` միասին գումարած:
Սպասել են մինչև արցախցիների մեքենաների քաոտիկ կուտակումներ կլինեն շուրջը և պայթեցրել են:
Սարսափը, ահը, թշնամու ստեղծելիք քաոսի պատկերացումը և մահերը սարսափելի հուժկու հոգեբանական զենք են կոտրվածի, պարտվածի, ստրուկի ու հայի համար: Դա նաև մեսիջ է հաջորդ զոհերին, որ կհանդգնեն ընդդիմանալ իրենց:
Բայց հիմա երկրորդ մասի մասին: Առավել հետաքրքիրի:
Հայաստանում սկվում է հերթական զգացմունքային լացուկոծը: Դրանում մասնագիտացած հայ բլոգերուհիներն ու այլոք արդարացված և շատ հասկանալի ողբի նոր ալիք են բարձրացնում և պահանջում զոհերի էվակուացիա:
Հայաստանի ռեժիմը հղում է անում եղանակին և գիշերվա մթությանը ու ասում, որ չի կարող տարհանել:
Հայաստանի կառավարությունը հերթական անգամ դավաճանում, լքում և մահվան է դատապարտում իր սեփական քաղաքացիներին:
Միևնույն ժամանակ անմիջապես «օգնության» են հասնում ադրբեջանական «պատահաբար» պատրաստ մեծաթիվ փրկարար մեքենաներ ու բազում հիվանդների տեղափոխում են ադրբեջանական հոսպիտալներ:
Արդյունքում հայերի շրջանում պայթյուն է եղել` դժբախտ պատահար, հայերը չեն օգնել ու լքել են սեփական ցեղակիցներին, իսկ բարի և հումանիստ ադրբեջանցիները շտապ հասել են օգնության: Համատեղության կարգով էլ, ի դեմս տուժածների, նոր գերիներ են ստացել:
Հերթական մանրամասն, խելացի մտածված ցեղասպանական-ահաբեկչական օպերացիան է:
Այստեղ ամենահետաքրքիրն այն է, որ պաշտոնական Երևանին խանգարեցին մութն ու ցուրտը, իսկ Բաքվին` ոչինչ:
Հայկ ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ
