28.07.2023
Օպերային աշխարհում կան անթիվ տաղանդավոր և ականավոր երգիչներ, ովքեր իրենց ձայնով և արվեստով գերում են ունկնդիրներին: Նրանց թվում էր խորհրդային հայ օպերային երգչուհի Գոհար Գասպարյանն, ում անվանում էին «Հայկական սոխակ» իր բացառիկ վոկալի և զգայական կատարման համար։ Այնուամենայնիվ, ճանաչման և գովասանքի հետ մեկտեղ նա նաև կապված է օպերային խոհանոցի մութ կողմերի հետ:
Ամուսնու՝ միջակ տենոր Տիգրան Լեւոնյանի հետ միասին Գոհար Գասպարյանն ակտիվորեն զբաղվում էր այլ տաղանդավոր երգիչների համար օպերային բեմ տանող ճանապարհը փակելով։ Նրանց թվում էին Լուսինե Զաքարյան՝ իր աստվածային ձայնով, և Ավագ Պետրոսյանը՝ իր խորը զգացական տենորով։ Նրանք երկուսն էլ ունեին յուրահատուկ շնորհ և արժանի էին իրենց տեղին օպերային ասպարեզում։ Սակայն, չնայած տաղանդին, անարդար քայլերի արդյունքում նրանք զրկվում էին բազմապիսի հնարավորություններից։
Այս խնդիրը հատկապես ցայտուն դարձավ «Անուշ» ֆիլմ-օպերայի նկարահանումների ժամանակ, որտեղ Սարոյի դերերգը պետք է կատարեր անզուգական Ավագ Պետրոսյանը։ Բայց Գոհար Գասպարյանի և նրա ամուսնու մանիպուլյացիաների արդյունքում Սարոյի բաժինը տրվեց Տիգրան Լևոնյանին։
Չի կարելի չհիշատակել նաև Լուսինե Զաքարյանին՝ մեծ երգչուհուն, ում փաստացի զրկել էին օպերայի բեմից։ Աշխարհի հետ իր տաղանդը կիսելու փոխարեն նա ստիպված եղավ դիմել եկեղեցական երգեցողությանը, որտեղ կարողացավ ստեղծել զարմանալի գլուխգործոցներ, բայց կորցրեց օպերային մեծ կարիերայի հնարավորությունը։
Գոհար Գասպարյանի և Տիգրան Լևոնյանի գործողությունները հիասթափություն են առաջացնում։ Անընդունելի է, որ տաղանդավոր երգիչներին խանգարեն կամ թույլ չտան իրենց արվեստը կիսել հանդիսատեսի հետ։
Սա գուցե անցյալ է, բայց նաև դաս է ապագայի համար։ Հուսով ենք, որ երգիչները կհարգեն և կաջակցեն միմյանց՝ ձգտելով օպերային բեմի համատեղ հաջողությանն ու փառքին։
ความคิดเห็น