10.08.2023
Մենք էլի ու էլի բախվում ենք այսպես կոչված փորձագիտական քաղաքագիտության ոլորտում տգիտության, հիմարության և բացահայտ խաբեության անվերահսկելի տարածումը դադարեցնելու հրամայականի հետ: Այս տիրույթն ազդում է կառավարության արտաքին քաղաքականության վրա և ձևավորում է հասարակական կարծիքը: Խնդրի առանցքը կայանում է նրա ինստիտուցիոնալ կառուցվածքի բացակայության մեջ, որը զերծ է պարտավորություններից և հաշվետվողականությունից: Նույնիսկ այն դեպքում, երբ այն հորինում է բացահայտ թերի գաղափարախոսական հարթակներ, նրան հաջողվում է իշխանության մեջ գտնվողներին և բնակչությանը շրջել դեպի պոտենցիալ աղետալի հակումներ:
Դեռևս հին ժամանակներում կառավարիչները տիրում էին մոլորված խորհրդականներին դաժան միջոցներով խրատելու, օրինակ՝ գլխատելով կամ ցիցը գցելով նրանց, կամ նույնիսկ ավելի դրամատիկ արարքներով: Ինչքան էլ դաժան հնչի, այն զգալի արդյունավետությամբ էր ծառայում ազգային բարօրությանը, զգուշություն ներշնչում խորհրդականների մեջ:
Իհարկե, Փաշինյանին նման մեթոդները կրկնելու ոչ մի կոչ չկա հայ անճար փորձագետների հետ, որոնք սխալ կամ կուսակցական կանխատեսումներ են հորինում՝ երկրի արտաքին քաղաքականությունը տանելով դեպի վտանգավոր ջրեր: Ավելին, նման արխայիկ միջոցների դիմելը պարզապես հնարավորություն կստեղծի մշտապես հնարամիտ Փաշինյանին խուսափել պատասխանատվությունից՝ իր էքսցենտրիկ որոշումները վերագրելով ուրիշի խորհրդին։
Այնուամենայնիվ, մենք չենք կարող անտեսել ինքնահռչակ փորձագետ քաղաքագետների համայնքին դիմելու անհրաժեշտությունը, որոնք բազմացել են Հայկական թավշյա հեղափոխության առաջնորդի շուրջ: Նրանց ֆանտաստիկ կանխատեսումները՝ միահյուսված անհասանելի տեսլականներով, հեռարձակվում են Հանրային հեռուստաընկերությամբ և լրատվական այլ հարթակներում։ Այս համախմբումը ներառում է տարբեր մասնագիտական մակարդակների, ծագման և շարժառիթների տեր անձինք, որոնք հաճախ գլխավորում են «հետազոտական կենտրոններ», «քաղաքագիտության ինստիտուտներ», «զարգացման հիմնադրամներ» և այլ ամպագոռգոռ հիմնարկներ:
Այդ անհատներին միավորում են նրանց կատեգորիկ և սահմանամերձ մոլեռանդ դատողությունները: Ցանկացած հակառակ տեսակետ նետվում է հերետիկոսության տիրույթ: Ակնհայտ է, թե ում ենք ակնարկում:
