Հրանտ Մաթեւոսյանի գրասեղանին միշտ բացված Չարենց կար: Թվում էՙ սովորական բան է, բայց չէ՜, Հրանտին Չարենցը պետք էր, պետք էր միշտ: Դրա համար էլ Չարենցի «Երկիր Նաիրին» միշտ բացվածՙ նրա սեղանին էր: Չարենցն ինձ փոխել է, շատ է փոխել, երբ դեռ շատ երիտասարդ էի: Մինչեւ հիմա Չարենցն ինձ հետ է: Շատերն են եղել իմ կյանքում ու շատերը մինչեւ հիմա կան, բայց Չարենցն է ինձ փոխել: Մեր միջնադարյան հանճարներով միշտ եմ հիացել, նրանց տաղերը, քնարերգությունը, հոգեւոր արժեքները վերերկրային երեւույթներ են, դրանց հետ ես կապված եմ միշտ: Բացում եմ, բացահայտում, հիանում, հրճվում, զարմանում... Վերջերս հայտնաբերել եմ իրական, ոչ սովետական Չեխովին: Շեքսպիրից հետո Չեխովը երկրորդն է, որի գործերն ակտիվորեն բեմադրվում են աշխարհի տարբեր թատրոններում: Ու այդ գրողը մինչեւ հիմա ներկայացվել է խմբագրված: Պարզվում էՙ Չեխովի քույրը նրան լավ էլ խմբագրել էՙ թե՛ անձնական կյանքը, թե՛ նամակները, ու մեզ այսքան ժամանակ ներկայացվել է փայլեցված Չեխով: ...Պարտվել. ամենակարեւորը կյանքում պարտվել իմանալն է, պարտության հետ հաշտվել կարողանալը: Պարտվել իմանալ ինձ սովորեցրել է Ֆոլկները: 10 տարի եմ նվիրել Ֆոլկներին: Գավառի այդ հսկան, որ բարձրագույն կրթությունը կիսատ թողեց, այնքա՜ն մեծացավ, աճեց, որ Նոբելյան մրցանակի հասավՙ այդ ընթացքում բազում պարտություններ ապրելով: Պետք է կարողանալ պարտվելՙ հանուն հիմնականի: Որպեսզի կապդ այդ հիմնականի հետ չկորցնես:
ՆԱԻՐ ՅԱՆ
ԱԶԳ
