«Մուրա՛դ, դու էլ էն կողմերում էլ չկատաղես». «Հարսնացուն Հյուսիսից»-ի հերոսների գլուխգործոցները

Մուրա՛դ, դու էլ էն կողմերում էլ չկատաղես:

Հոր կտորն ա էլի: Ասա շան լակոտ, որ առանց մեզ «վսյո ռեշենո», վերցրու բեր էլի, էլ ի՞նչ ես մեզ տանջում:

Այ մարդ, գիտես՝ քեռիդ աշխարհ տեսած մարդ ա: Մի էդ աղջկա նկարն ուղարկի, տես՝ ինչ ա ասում: Ուրիշները որտեղից որտեղ մարդ են մեջ գցում, որ հետս խորհուրդ անեն, սրա համար՝ հեչ: Ախր պայթում եմ, է՜:

-Մուրադ ջան, մտքումդ չե՞ս որոշել՝ քանի հոգով ենք գնալու:

-Քանի հոգի ո՞րն ա: Հենա ես կգնամ, կվերցնեմ ու կբերեմ էլի:

-Հա բա՞ տիկին Արուսյակը:

-Որ ասում եմ ես, նշանակում ա՝ Արուսը հետս ա:

-Արուս, ես գնացի:

-Սերո՞բ, ետ դարձ: Ընկեր Շաքարյանից ամաչի:

-Ե՞ս ամաչեմ: Ուրեմն Երվանդը ջութակ-մութակ քոքելով, ոտանավոր կարդալով պտի գնա: Իսկ Սերոբը, որ էս խելքի տերն ա, չպիտի գնա, հա՞:

-Սերոբն էլ կգա որպես աշխարհ տեսած մարդ, որ ճամփեքին չխեղճանանք, պրծա՞նք:

-Ուրեմն Մուրադը ճամփա գնալ չգիտի, Սերո՞բը պիտի ինձ տանի: Այ-հա՜յ, էն ժամանակ, որ Մուրադը Մախաճկալան, Վլադիկավկազը ոտքի տակ էր տալի, Սերոբը որտե՞ղ էր, հը՞:

-Բա եթե ինչ որ բա՞ն պատահի: Աղջիկս այնտեղ է, մենք էլ այստեղ: Էլ չխոսամ այն մասին, որ այդ լեռներում անընդհատ երկրաշարժեր են:

-Վերջացրու, Նատալյա, դարերից ի վեր եկող ավանդույթ է, որ աղջիկը տղայի տուն է գնում:

-Վաղեմի ավանդո՞ւյթ: Ես իմ պայմանները կդնեմ: Ես նրանց տունս, խոզերս, այգիս, ամեն ինչ կտամ:

-Բա հավե՞րդ: Հավերդ գոնե քեզ պահիր:

-Իվան, էս թեմայով կատակներ չեմ սիրում անել:

-Սիրես չսիրես, ստիպված ես լինելու հայկական հարսանիքին պարել:

-Միայն դիակիս վրայով, լսո՞ւմ եք, միայն դիակիս վրայով:

Հոր կտորն ա էլի: Ասա շան լակոտ, որ առանց մեզ «վսյո ռեշենո», վերցրու բեր էլի, էլ ի՞նչ ես մեզ տանջում:

Այ մարդ, գիտես՝ քեռիդ աշխարհ տեսած մարդ ա: Մի էդ աղջկա նկարն ուղարկի, տես՝ ինչ ա ասում: Ուրիշները որտեղից որտեղ մարդ են մեջ գցում, որ հետս խորհուրդ անեն, սրա համար՝ հեչ: Ախր պայթում եմ, է՜:

-Մուրադ ջան, մտքումդ չե՞ս որոշել՝ քանի հոգով ենք գնալու:

-Քանի հոգի ո՞րն ա: Հենա ես կգնամ, կվերցնեմ ու կբերեմ էլի:

-Հա բա՞ տիկին Արուսյակը:

-Որ ասում եմ ես, նշանակում ա՝ Արուսը հետս ա:

-Արուս, ես գնացի:

-Սերո՞բ, ետ դարձ: Ընկեր Շաքարյանից ամաչի:

-Ե՞ս ամաչեմ: Ուրեմն Երվանդը ջութակ-մութակ քոքելով, ոտանավոր կարդալով պտի գնա: Իսկ Սերոբը, որ էս խելքի տերն ա, չպիտի գնա, հա՞:

-Սերոբն էլ կգա որպես աշխարհ տեսած մարդ, որ ճամփեքին չխեղճանանք, պրծա՞նք:

-Ուրեմն Մուրադը ճամփա գնալ չգիտի, Սերո՞բը պիտի ինձ տանի: Այ-հա՜յ, էն ժամանակ, որ Մուրադը Մախաճկալան, Վլադիկավկազը ոտքի տակ էր տալի, Սերոբը որտե՞ղ էր, հը՞:

Մարիամ Սուքիասյան

VNews