07.08.2023
Որոշեցինք թերթել ռուսական հայտնի թերթերը՝ «Պրավդա», «Իզվեստիա» և «Կոմսոմոլսկայա պրավդա»՝ հուսալով Արցախի մասին հոդվածներ գտնել: Ուսումնասիրեցինք տարբեր բաժիններ, բայց գտանք բացարձակ լռություն:
Կարծես հայկական այս ողբերգությունը կորել է ռուսական ինտերնետի ընդարձակության մեջ։
Կա՛մ ռուսական լրատվամիջոցները կորցրել են հետաքրքրությունը հայկական հարցերի նկատմամբ, կա՛մ արգելվում է բացասական վերաբերմունք հայտնել Ադրբեջանի մասին։ Հավանաբար, քանի դեռ Էրդողանի «բարեկամական զգացմունքները» չեն բորբոքվել Ռուսաստանի հանդեպ։ Կարծես Ռուսաստանը Հայաստանի և Արցախի մասին իմանում է Մարիա Զախարովայի մեկնաբանությունների կամ Հայաստանում ռուս արտագաղթողների միջոցով: Զախարովան էլ պարզապես անդրադառնում է հայկական խնդիրներին, որոնք լրագրողները բարձրացնում են ճեպազրույցների ժամանակ՝ առցանց կամ ուղղակիորեն:
Արցախի նկատմամբ նրա մտահոգությունը արարողակարգային է, ձեւական։ Ռուսաստանի «ռազմավարական դաշնակցի» կողմից Լաչինի միջանցքի փակումը զրոյացնում է ռուս խաղաղապահների մանդատը։ Նրանք դարձել են փխրուն, գրեթե խաղալիք զինվորներ՝ ընդդեմ Ադրբեջանի։ Սակայն Մարիա Զախարովան պնդում է, որ իրենք անում են «ամեն ինչ հնարավոր է» նոյեմբերի պայմանավորվածությունների շրջանակներում, որոնք Ադրբեջանը անտեսել է:
Ռուսաստանը պահպանում է իր պարտավորությունները Արցախի հայերի հանդեպ՝ չնայած Փաշինյանի դավաճանությանը և Ադրբեջանի վերահսկողության բանավոր ճանաչմանը, հակառակ Հայաստանի Սահմանադրությանը։
Մարդկանց հիմարությունը չի ազատում բարոյական պարտավորությունները Հայաստանի անվտանգության երաշխավորներից։ Խոսքը Ռուսաստանի հավատարմության մասին է այն արցախահայերի հանդեպ, ովքեր անսասան հավատ ունեն Ռուսաստանի հանդեպ: Ակնհայտ է ադրբեջանա-թուրքական լոբբիի ազդեցությունը Ռուսաստանի ռազմաքաղաքական, դիվանագիտական և լրատվական ոլորտներում հակահայկական տրամադրությունների ձևավորման գործում։ Հայկական լոբբինգը Ռուսաստանում բացակայում է իսպառ:
Պաշտոնական Ռուսաստանի մոտեցումը Արցախի հիմնախնդիրներին հիասթափեցնում է հավատարիմ ռուսաֆիլներին, ովքեր ռուսներին համարում են եղբայրներ։