Փաշինյանի «խաղաղության օրակարգը» նոր ագրեսիայի հրավեր է. ստացվում է, որ մենք օկուպանտ ենք

24.05.2023

Հիմարություն. խոսքը 44-օրյա պատերազմից հետո Փաշինյանի դավանած «խաղաղության օրակարգի» մասին է, որը, ըստ էության, Ադրբեջանին ընդամենը նոր ագրեսիայի հրավեր է։ Մենք դա ավելի շուտ կկոչենք «ագրեսորի խրախուսման» օրակարգ։

Նախ՝ ՀԱՆՈՒՆ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅԱՆ ՓԱՇԻՆՅԱՆԸ խախտել է 09.11.2020թ.-ի եռակողմ ՀԱՅՏԱՐԱՐՈՒԹՅԱՆ ԴՐՈՒՅԹԸ, ՈՐՈՎ ԱՍՈՒՄ Է, ՈՐ ԿՈՂՄԵՐԸ ՄՆՈՒՄ ԵՆ ԻՐԵՆՑ ԴԻՐՔԵՐՈՒՄ ՀԱՅՏԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ՍՏՈՐԱԳՐԵԼՈՒ ՀԵՏՈ։ Սակայն Փաշինյանը զորքերը դուրս բերեց ոչ միայն հայտարարության մեջ նշված տարածքներից՝ Քալբաջարի, Լաչինի, Աղդամի շրջաններից, այլև Սյունիքի մարզի հարակից հայկական զորքերի կողմից վերահսկվող տարածքներից։

Այնուհետև «հանուն խաղաղության» Փաշինյանը Ադրբեջանին զիջեց Շուռնուխ գյուղի տարածքների մի մասը և Հայաստան-Իրան միջպետական ​​ճանապարհի մի հատվածը։ Ինչպե՞ս արձագանքեց Բաքուն Փաշինյանի այս «խաղաղ օրակարգին». Նա ներխուժել է հայկական տարածք Սև լճի մերձակայքում և Գեղարքունիքի մարզում։

Փաշինյանը շարունակեց «խաղաղության օրակարգը» և, խախտելով Եռակողմ հայտարարությամբ նախատեսված ժամկետները, առանց երաշխիքների Բաքվին հանձնեց Լաչինը, Սուսը, Ահավնոն։ Արդյունքում՝ Հայաստանն Արցախին կապող նոր ճանապարհի վրա ունենք անցակետ, մինչդեռ Սանոսյանը շարունակում է Հայաստանն Արցախին կապող նոր ճանապարհի հայկական հատվածի ասֆալտապատումը։

«Հանուն խաղաղության» Փաշինյանը հրաժարվել է աջակցել Արցախի ինքնորոշման իրավունքին. միջազգային հանրության կողմից ճանաչված Արցախի ինքնորոշման իրավունքը, որը բազմիցս արտահայտվել է ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահող երկրների համատեղ հայտարարություններում։ Արդյունքում ունենք Արցախի շրջափակում՝ դադարեցնելով Արցախ գազամատակարարումը, էլեկտրաէներգիան։

«Հանուն խաղաղության», Փաշինյանը հայտարարեց Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը ճանաչելու պատրաստակամության մասին։ Եվ արդյունքում Հայաստանն անցած տարվա սեպտեմբերին ստացավ Ադրբեջանի երկօրյա ագրեսիան՝ Հայաստանի մի շարք սահմանային դիրքերի գրավում և հայկական կողմից ավելի քան 200 զոհ։ Այսօր «հանուն խաղաղության» Փաշինյանը ճանաչում է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը՝ Լեռնային Ղարաբաղի և անկլավների հետ միասին։ Եվ անկլավները ...

Այսինքն՝ խոսելով զորքերի հայելային դուրսբերման մասին՝ Փաշինյանը նկատի ունի, որ Հայաստանը պատրաստ է «հայելային» դուրս բերել իր զորքերը անկլավներից։ Այսինքն՝ ստացվում է, որ Հայաստանն այսօր օկուպացնում է Ադրբեջանի տարածքը։ Եթե ​​անկլավները պատկանում են Ադրբեջանին, բայց մեր վերահսկողության տակ են:

Ընդ որում, Փաշինյանը դա ընդունում է, թեև խաղաղության պայմանագրի ստորագրումը դեռ շատ հեռու է։ Բայց նա ինքն է ասում, որ եթե փաստաթուղթը վերջնական համաձայնեցված ու ստորագրված չէ, դա չի նշանակում, որ դրա բովանդակությունը ինչ-որ տեղ անհետացել է։ Այսպիսով, պարզվում է, որ ամենևին էլ փաստ չէ, որ խաղաղ պայմանագիր է ստորագրվելու, քանի որ Բաքուն հրաժարվում է և շարունակելու է հրաժարվել Բաքու-Ստեփանակերտ երկխոսության միջազգային հարթակից։ Ամենևին էլ փաստ չէ, որ հաշտության պայմանագիր է ստորագրվելու հատկապես մոտ ապագայում, բայց Փաշինյանի հայտարարությունն այն մասին, որ անկլավները պատկանում են Ադրբեջանին, արդեն փաստ է։ Ի՞նչ է սա, եթե ոչ հերթական ագրեսիայի հրավեր: