06.06.2020
«Չկա կռիվ, չկա Նիկոլ Փաշինյան», վարչապետին անվստահություն հայտնելու Իմ քայլը խմբակցությանն ուղղած կոչում շաբաթներ առաջ ասում էր Վատիկանում Հայաստանի նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանը: Նրա այդ կոչը գործնականում դարձավ վարչապետի եւ կառավարության հրաժարականի վերաբերյալ ելույթների եւ կոչերի մեկնարկ: Շղթան նախօրեին հասել էր ԲՀԿ նախագահ Գագիկ Ծառուկյանին, նա էլ պահանջեց կառավարության 100 տոկոսի հրաժարական:
Գագիկ Ծառուկյանի կոչին Նիկոլ Փաշինյանն արձագանքեց շատ կոշտ, հիշեցնելով նախկին իշխանության շրջանին առնչվող քրեական գործերի, ընտրակեղծարարության եւ այլնի մասին:
Գագիկ Ծառուկյանի կոչը համենայն դեպս հռետորաբանության շրջանակում խթանեց կառավարող ուժի հեղափոխականությունը: Այլ կերպ ասած, ստեղծվում է իրավիճակ, երբ կա կռիվ, եւ ըստ «սիլոգիզմի», այս դեպքում` Միքայել Մինասյանի սիլոգիզմի, ենթադրվում է, որ կա նաեւ Նիկոլ Փաշինյան:
Կասկածից վեր է, եւ հետհեղափոխական երկամյակը ընդգծեց դա, որ «կռիվը» կամ հեղափոխությունը Նիկոլ Փաշինյանի տարերքն է:
Ըստ այդմ, ստացվում է, որ ընդդիմության դիրքերում գտնվող եւ նախկին համակարգը ներկայացնող տարբեր ուժերը շղթայական ռեակցիայով Նիկոլ Փաշինյանին մղում են իր տարերքին, այդ տարերքի դաշտ:
Ինչ որ իմաստով ստացվում է «ալոգիզմ»: Ինչու՞ են Փաշինյանի հակառակորդները նրան մղում մի դաշտ, որտեղ ամենից ուժեղն է կամ առավելագույնս ուժեղ եւ արդյունավետ է: Ո՞րն է շարժառիթը:
Արդյոք կա մի համընդհանուր վտանգ, որն անկախ ներքին տարաձայնություններից եւ հաշիվներից, Հայաստանի համար ունի բավական մեծ ռիսկեր, եւ դրանց դիմագրավելու համար պահանջվում է Փաշինյանի ուժեղացում: Այդ դեպքում իհարկե տրամաբանական չէ՞ նրան ուժեղացնել պարզապես աջակցություն հայտնելով, առավել եւս, որ կա կորոնավիրուսային առիթը:
Առերեւույթ թվում է, թե այդպես է: Բայց, կասկած չկա, որ նրան աջակցությամբ ուժեղացնելու պարագան իրականում ունենալու է հակառակ էֆեկտ եւ խորացնելու է Փաշինյանի ու հեղափոխության այսպես ասած «պայմանավորված» լինելու կասկածը: Իսկ խորացնողներ հաստատ կգտնվեն, նրանք արդեն կան, նրանք պարբերաբար անում են դա:
Ըստ այդմ, նրան ուժեղացնելու եւ դրա միջոցով համընդհանուր վտանգը կանխելու կամ չեզոքացնելու համար մնում է Փաշինյանին տարերքի տիրույթ մղելը, նրա համար գործունեության «կոմֆորտ գոտի» ձեւավորելը:
Դա իհարկե հնարավոր կամ հավանական մի շարժառիթն է:
Մյուսը, եթե չկա ընդհանուր, լայն վտանգ եւ բանն ընդամենը ներքին հաշիվներն են, ըստ երեւույթին կարող է ենթադրել այլ տրամաբանություն: Այսինքն, թվացյալ տարերքի կամ հարմարավետության գոտին Փաշինյանի համար ուժեղ գոտի էր մինչեւ հեղափոխությունը կամ հեղափոխությունից ոչ շատ հետո: Բայց, որքան նա երկար է վարչապետի, պետական թիվ մեկ կառավարչի եւ առաջին դեմքի կարգավիճակում, այնքան այլ, եւ հեղափոխական տարերքից հեռու է նրա շուրջ ձեւավորվող հանրային ակնկալիքն ու պահանջը, եւ միաժամանակ ներքին ու արտաքին մարտահրավերների բերումով առկա քայլերի պահանջը:
Այդ պարագայում, հեղափոխականությունը թվացյալ տարերքի կամ հարմարավետության գոտի լինելով, խորքային առումով Փաշինյանից կարող է խլել միայն ժամանակ ու էներգիա, խորացնելով խնդիրները: Այդ պարագայում կստացվի, որ մղելով նրան իր տարերքի դաշտ, նրան կարող են «խաբս» տալ, եւ ըստ այդմ հեղափոխական տարերքի դրդող քայլերին ի պատասխան Փաշինյանին գուցե անհրաժեշտ է հեղափոխականությանն ասիմետրիկ վարքագիծ, որը թույլ կտա լուծել թե իր, թե հանրության ու պետության խնդիրները, ոչ թե իր մրցակիցների կամ հակառակորդների:
ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
