Ինչո՞ւ ենք մենք այդքան մեծ շուքով տոնում Նոր տարին՝ երկրորդ պլան թողնելով գլխավոր տոնը՝ Սուրբ Ծնունդը

01.01.2024

Ոչ բավականաչափ լուսավորյալները նոր տարվա գիշերը դիտում են որպես պարզ ուրախության ժամ: Նրանք չեն գիտակցում ժամը 12-ի աստվածային խորհուրդը ու չեն կարևորում այն:

Օրինակ Նյու Յորքում տուրիստները հավաքվում են Թայմզ Սքուեյրում, որտեղ հաստ ձողի վրայով դանդաղ դեպի ներքև է իջնում բյուրեղապակե կտորներից կազմված թանկարժեք գունդը:

Քեֆ են անում 12-ից մինչև ժամը 1-ը կամ 2-ը, հետո գնում քնելու: Առավոտյան բոլորն աշխատանքի են: Օրը սովորական է:

Լոսում նույնն է` բացառությամբ հայերի և ռուսների: Դրանք հայոց ազգային սրբազան ծեսերին են հետևում:

Ու այդպես` ամենուր: Առանց որևէ հատուկ պատրաստության` փարթի նայթ, հետո` շուտ քնելու:

Քրիստոնյա քաղաքակիրթ աշխարհում տարեվերջին համընկնող իրական տոնը Սուրբ Ծնունդն է: Արևմուտքում և այլուր այն սրբազան տոն է` Հիսուսի ծննդյան օրը, որին պատրաստվում են ընդամենը միմյանց նվերներ առնելով և խիստ նեղ ընտանեկան սեղանի շուրջ երեկոյան ընթրելով:

Առավոտյան էլի սովորական օր է:

Ռուսաստանը միշտ է տոնամեռ և տոնամոլ եղել: Ամենշաբաթյա հսկայական համերգները ռուս էստրադայի սնմակարդակ և գրոտեսկային աստղափոշիների մասնակցությամբ` օրինակ:

Օղին կա, սելյոդկային փոխարինած սաղմոնը կա` ուրեմն տոն է: Ամեն օր: Անգամ երբ իրենց օկուպանտ զավակները շունչներն են փչում ճակատում:

Նախքան հեղափոխությունը Ռուսաստանում ևս Սուրբ Ծնունդն էր տոնը: Իհարկե շատ ավելի շքեղ քան հիմա:

Գալով իշխանության` բոլշևիկները, Սուրբ Ծննդյան տոնից կտրելու համար ամբոխին, հորինեցին հունվարի մեկը ոուպես ամենագլխավոր տոն: Սահմանեցին հսկա հանգստյան ժամկետ և սկսեցին տարածել այդ բոլշևիկյան տենդենցը` նաև իրենց գաղութներում: Օրինակ` Հայաստանում:

Ու մենք, որպես պաշտոնապես առաջին քրիստոնյա ազգ, շատ արագ մոռացանք Քրիստոսի ծննդյան տոնն ու ազգային սրբազան տոն դարձրինք Նոր Տարին:

Հայկական Կաղանդ պապը («Տարեսկզբի պապ») կամ անգամ Սանտա Կլաուսը, որ Սուրբ Նիքոլասն է` կիլիկեցի հույն կամ գուցեև հայ Նիկողայոսը, դարձավ ռուս մուժիկ Ձմեռ պապ: Որ հանկարծ սուրբ չլինի ու հանկարծ Արևմուտքի հետ ոչ մի առնչություն չունենա: Լինի մառոզ` «Սառնամանիք Պապ»: Ինչպես Սիբիրում: Կամ թյուրքերի նախահայրենիք ռուսական Ալթայում:

Որպես ընտանեկան արժեքների կրող բացառիկ սեքսուալության տեր կանանց ազգային սիմվոլ` ռուսները հնարեցին նաև «Ձյունանուշիկին» ու բոլորին` սեփական բատրակներին թե վասալ ճորտերին հրամայեցին սաստիկ ուրախանալ երեսունմեկի գիշերը:

Որպես խիստ ավանդապահ և հյուրասեր` Հայաստանն անմիջապես այդ տոնին ավելացրեց ահռելի առևտրի անհրաժեշտությունը, խոզի բդի ու ոչ միայն բդի պաշտամունքը:

Լակելն ու մոլի լափելը օրվա պարտադիր բաղկացուցիչն են: Ուրախանալը` պարտադիր հոգեվիճակը:

Սովետը կարծես թե չկա, բայց բոլշևիզմը հիմա արդեն համակարգային է դարձել ու ստամոքսի աստվածության պայմաններում Քրիստոս աստծո ծնունդը ձևական փոքրիկ մի բան է, իսկ օրացուցային օրվա և տարվա փոխվելը` ամեն ինչ` ազգային տոն, սրբազան մի ծես, պարտադիր մի խորհուրդ:

Եվ սկսվում են ավելի շատ կորուստներով ու մահերով լեցուն լինելիք գալիք տարվա համար հրաշափառ մաղթանքները, երջանկություն, ծափ, ծիծաղ, մոլագար պար, քեֆ ու ուրախություն:

Իսկ առավոտից փոխայցելություններ: Վատագույն դեպքում` զանգեր: Նվերներով, խմիչքներով, վարկով կամ անվարկ վերցված գումարներով փռված պայթող սեղաններով ուղեկցվող պարտադիր լափով և չգիտես ինչ խորհուրդ ունեցող մոլի տոնակատարությամբ:

Ու ամեն տարի` երկրի կործանմանը զուգահեռ` քեֆն ավելի է սաստկանում:

Այս տարին առավել ճոխ է լինելու: Չի կարող բոլշևիկների հանրույթը բոլշևիկաբար չտոնել սեփական հայրենիքի վաճառքը, սեփական ազգի գաղթականությունն ու սեփական ապագայի այլևս անվերադարձ կորուստը:

Չի կարելի չտոնել ահռելի զոհերի թարմ գերեզմանները, առաջիկա կորուստներն ու այս գալիք տարվա զոհերը:

Չի կարելի: Բա երեխաները՞: Ինչ անում է հանրույթը` երեխաների համար է անում: Որ նրանք անհոգ և ուրախ մեծանան և դեգեներատությամբ գերազանցեն իրենց ծնողներին:

Ուրեմն շնորհավոր սրբազան Նոր տարի, տավարիշչ ժողովուրդ իմ: Քեզ ավելի ավելի շատ նիկոլներ եմ մաղթում ու այն ամենն ինչ այս տարի ինքդ ես դու սիրով տոնում:

Ս նովիմ գոդոմ, ս նովիմ սչասծյեմ ...

Հայկ Մարտիրոսյան