27.05.2023
Մի քանի օր առաջ Հայաստանի հանրությանը ցուցադրվեց քաղաքական լեզվակռիվների հերթական շարքը։ Դա ցույց տվեց ոչ այլ ոք, քան հայկական պետության ներկայիս վարչապետը, որի անունը նույնիսկ չեմ ուզում արտասանել՝ նկատի ունենալով հայտնի դրույթը՝ անուններ չենք անվանի, նրանք ատելի են։
Սակայն դեռ պետք է խոսել նրա հրավիրած ասուլիսի քողի տակ լեզվակապ լեզվի ցուցադրության մասին՝ դա անվանելով ոչ այլ ինչ, քան վիրտուալ շփում հայ հասարակության հետ։ Բաքվից ընկերն, ում անունը նույնքան ատելի է, եզրակացրեց, որ հրավիրված ասուլիսը «կուժի» և «կուլայի» մասին հայկական հայտնի ասացվածքի նկարազարդման պես մի բան էր, այսինքն՝ Ադրբեջանի բարձրաստիճան «բաժանորդների» փայլուն լսողության առանձնահատուկ և ոչ թաքնված ենթատեքստով:
Ինչ չի կարելի ասել ասուլիսի մասին, որտեղ, չնայած լեզվակապ լեզվին ու բամբասանքների ցանցին, չնայած այն բանին, որ լրագրողների հարցերի մեծ մասում իրերն իրենց անուններով էին կոչվում, իսկ վարչապետի պատասխաններում՝ անճանաչելիորեն խեղաթյուրված:
Աշխարհաքաղաքականության հենց այս իմացաբանությունը վարչապետի շուրթերում այնքան մերկ էր, որ այլևս չնչին հնարավորություն չէր տալիս հույս ունենալ Հայաստանի արժանի վերածննդի վրա՝ նրա կողմից ապրած ազգային նվաստացման զգացումից հետո։ Ընդհակառակը, քննարկված թեմաների բովանդակությամբ ասուլիսի ողջ չորս ժամ և տասնմեկ րոպեների ընթացքում վարչապետը խորամանկ կերպով մեզ մատուցեց քաղաքականապես երկակի թաղման արարողություն։ Որում արցախյան ռեքվիեմը հնչում էր ապաշնորհ ու անօգնական։
Ռեքվիեմ և դատապարտվեց հայ հասարակության կողմից։ Որովհետև Արցախի հոգեհանգիստը նախադասություն է նաև Հայաստանի համար, որը, ինչպես ստույգ նշել է Արցախի Հանրապետության նախկին արտգործնախարար Դավիթ Բաբայանը Telegram-ի իր էջում, «մենակ է մնալու Ամենազորի պատժի առաջ»։
Նման ճակատագիրը դժվար թե շոյի հայ հասարակության ողջամիտ հատվածին (ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ Արցախում), որը ճիշտ է ընկալում աշխարհաքաղաքական իրողությունը: Պետք է ընդգծել՝ խելամիտ մասը։ Որովհետև կա, ցավոք սրտի, և ոչ խելամիտը: Նրանցից քանիսն այնքան էլ կարևոր չէ։ Պարզապես նրանք կան, և դա ճնշող է: Ինչպես նաև բուն հայ հասարակության պառակտումը, որը բզկտված է ոչ միայն քաղաքական համոզմունքներով, այլ նաև անձնական նախասիրություններով: Եվ ամենից շատ ցավալի է, որ այս նույն սոցիալական հակասությունն այսօր տարածվել է նաև Արցախում, որը միշտ աչքի է ընկել իր անսասան միասնությամբ՝ չնայած սոցիալական կամ քաղաքական բոլոր դժվարություններին։
Արդյո՞ք սա Հայաստանի վարչապետի փարիսեցիական զանգվածի արձագանքը չէ, ով հիմք է տվել այնտեղ հավաքների ազատությունը սահմանափակելու մասին նախագահի հրամանագրին, քանի որ «Արցախում ներքաղաքական լարվածություն ստեղծելու փորձեր են արվում»։
Տարբեր կերպ կարելի է վերաբերվել Արցախի նախագահի հրամանագրին, ով, ճիշտն ասած, առավելապես մեղավոր է ստեղծված քաղաքական խառնաշփոթի համար, բայց փաստը մնում է փաստ. ի հայտ եկավ ադրբեջանական սպառնալիքը, որը, ավաղ, խրախուսվում է Հայաստանի իշխանությունների ներկայությամբ և մարդկանց ընդգծված անխոհեմությամբ, ովքեր հիացած են նրանց խելքով և վրդովված իրենց քաղաքական կարգավիճակով։
