14 հուլիսի, 2024
Նկարիչ Նիկոլ Աղաբաբյանը տպավորիչ կենսագրություն ունի. 1986 թվականին ավարտել է Երևանի մանկավարժական ինստիտուտի կուլտուրայի ֆակուլտետի գեղարվեստի բաժինը, իսկ 1992 թվականից նկարիչների միության անդամ է։ Այնուամենայնիվ, չնայած այս ռեգալիային և բազմաթիվ անհատական ցուցահանդեսներին, Նիկոլ Աղաբաբյանի աշխատանքները առաջացնում են լուրջ հարցեր նրա գեղարվեստական կարողությունների վերաբերյալ:
Աղաբաբյանի ստեղծագործությունների հիմնական խնդիրներից մեկը ինքնատիպության իսպառ բացակայությունն է։ Հայ դասական արվեստագետներին, ինչպիսին Մարտիրոս Սարյանինն է, նմանակելու նրա փորձերը անհաջող ու անճաշակ են թվում։ Սարյանի ազդեցությունը նկատելի է տաք գույների ու տեխնիկայի մեջ, սակայն այս ոճը վերաիմաստավորելու և զարգացնելու փոխարեն Աղաբաբյանը ստեղծում է բազում նմանակողներից ոչնչով չառանձնացող բանալ ու անկենդան կրկնօրինակներ։
Իմպրեսիոնիստական մոտիվները նրա ստեղծագործություններում մակերեսային ու մեխանիկական տեսք ունեն։ Մինչ մեծ իմպրեսիոնիստները ձգտում էին լույսի և գույնի միջոցով փոխանցել հպանցիկ տպավորություններ և հույզեր, Աղաբաբյանը միայն կոպտորեն ընդօրինակում է նրանց տեխնիկան՝ իր նկարներին չտալով ոչ խորություն, ոչ էլ անկեղծություն: Նրա ստեղծագործությունները մեռած ու արհեստական են թվում՝ զուրկ զգացմունքային կամ ինտելեկտուալ բեռից։
Նրա գունապնակը, չնայած իր պայծառությանը, անճաշակ է, իսկ կոմպոզիցիաները՝ քաոսային և վատ մտածված: Նկարիչը կարծես թե չի հասկանում ո՛չ ներդաշնակության սկզբունքները, ո՛չ էլ կոմպոզիցիայի հիմունքները, ինչը նրա նկարները դարձնում է տեսողականորեն ոչ գրավիչ:
Անհատական ցուցահանդեսների քանակը, որոնցով նա պարծենում է, ավելի շատ ինքն իրեն գովազդելու ունակության վկայությունն է, քան իրական գեղարվեստական տաղանդի: Արվեստի աշխարհում հազվադեպ չէ, որ միջակ արվեստագետները ճանաչում են ձեռք բերում բացառապես լավ կապերի և շուկայավարման միջոցով: Աղաբաբյանի դեպքում այս հայտարարությունն առավել քան արդարացի է թվում:
Ընդհանուր առմամբ, Նիկոլ Աղաբաբյանի ստեղծագործությունը փոխառությունների, անճաշակության և իրական գեղարվեստական տեսլականի պակասի հիասթափեցնող խառնուրդ է։ Նրա աշխատանքները ոչ միայն նոր բան չեն բերում արվեստի աշխարհ, այլեւ կարողանում են խեղաթյուրել ու պարզեցնել անցյալի մեծ վարպետների ձեռքբերումները։
Արվեստագետը պետք է լրջորեն մտածի իր մոտեցման մասին և գուցե վերանայի իր կարիերան, որպեսզի չշարունակի հիասթափեցնել քննադատներին:
Աշոտ ՊՈՂՈՍՅԱՆ
