Որքա՞ն են դեռ հայկական սերիալները այլասերելու ազգին

07.06.2024

Ժողովրդին պետք է դաստիարակել: Բայց ո՞վ կարող է անել դա: Պարզ հարց – պարզ պատասխան: Երևի, նրանք, ովքեր իրենք իսկ դաստիրակված են, ունեն նվազագույնը քիչ թե շատ բարոյական մարդկային արժեքներ և նրանք էլ պիտի լինեն մեծ վստահության տեր, որպեսզի նրանց լսեն և աներկբա հավատան, որ դա՛ է իրականն ու ճիշտը: Ուրեմն, սեփական օրինակով, սեփական խոսքով հավատի արժանի մարդիկ՝ պետություն, իշխանություն, պատգամավորներ, չինովնիկներ: Եվ իհարկե, հեղինակություն վայելող մտավորականություն՝ արվեստի, գրականության, մշակույթի, սպորտի ներկայացուցիչներ:

Մի մեծ, հսկայական հարց առաջացավ: Դուք էլ, երևի, կռահեցիք այն և պատասխանեցիք նրան: Իհարկե, այս բոլոր թվարկածներս Հայաստանում չկան:

Ո՞վ է հեղինակություն վայելում այսօր Հայաստանում: Ո՞ւմ հանդեպ ունենք հավատ Հայաստանում: Սկսենք գլխից՝ ունե՞նք, թե չունենք: Իջնենք ավելի ներքև՝ Ազգային ժողով, իշխանության մյուս օրգաններ, մշակույթի, արվեստի ներկայացուցիչներ: Ունե՞նք, թե չունենք. պատասխանն ակնհայտ է:

Պարզ է, որ «բարոյականությունը» դեմքներին է գրված: Երբ դուրս եք գալիս փողոց, նայեք դեմքներին: Եթե տեսնեք ժպտացող, բարեհամբույր մարդկանց, ժպտացեք, բայց չեք տեսնի: Բոլորը լարված են, չարացած, անհավատ, տխուր և մռայլ: Այս ամենը ասես դաջված լինի մարդկանց դեմքերին: Ինչ հոգիներում է, այն էլ դեմքի արտահայտության մեջ:

Վերջերս մի թուրքական սերիալ տեսա: Ի՜նչ սիրուն դեմքեր, ի՜նչ տեսարաններ, ի՜նչ դերասաններ ու դերասանուհիներ: Երբեք չեմ եղել Թուրքիայում, չգիտեմ՝ ինչպիսի մարդիկ են այնտեղ, բայց այս սերիալների մեջ մեկ տգեղ դեմք չտեսա: Ի՜նչ սյուժեներ են զարգանում այդ սերիալներում, ի՜նչ արժեքներ են գնահատվում, ի՜նչպես է բարին միշտ հաղթում այնտեղ: Ինչպե՜ս են մարդիկ շփվում իրար հետ: Նայելով սրան, ես միայն ուրախանում եմ: Ոչ թե թուրքերի համար, այլ, կզարմանաք, հայերի, որովհետև եթե հարևան երկրում դաստիարակվում է թուրքը՝ բարի, երջանիկ, ուրախ, ուրեմն, կարող է տարիների ընթացքում հենց այդպիսին էլ դառնա: Ու հայերը կազատվեն բռի ու բարբարոս թուրքի սպառնալիքից: Ու դա կլինի ոչ թե իրենց ձեռքբերումը, այլ թուրքերի պարգևը:

Իսկ ինչպիսի՞ն են մեր դաստիարակչական մեթոդները: Տեսե՛ք հեռուստատեսությամբ՝ նույնիսկ լուրերը շատ դաժան են, էլ չեմ ասում սերիալները: Ինչքա՜ն նարկոմաններ, ավազակներ, հանցագործներ և տգեղ կանանց են ցույց տալիս, էլ չեմ ասում տղամարդկանց: Կարծես Հայաստանում ոչ մի սիրուն մարդ չկա: Ինչի՞ համար քարոզել գեղեցկությունը, եկե՛ք քարոզենք տգեղությունն ու դաժանությունը: Եվ այդ կինոների ու սերիալների սյուժեները միշտ անբարոյական են՝ մեկը մեկին խաբեց, մեկը մեկից հափշտակեց, մեկը մեկից ավելի մեծ տուն սարքեց ու լավ մեքենա քշեց: Ու իշխանությունները ջանք չեն խնայում ու օրինակ են ծառայում այս բոլորի համար: Ծիծաղս եկավ:

Ի՜նչ հոյակապ երաժշտություն է հնչում այդ սերիալներում, ի՜նչ դերասանական խաղ, ի՜նչ գեղագիտություն:

Բարոյականությունը թուրքերի մոտ մի սիրուն աղջիկ է, իսկ մեզ մոտ՝ մի այլանդակ ջադու:

Ռուբեն Գրիգորյան